به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار به نقل از پايگاه خبري گرمه حاج اسماعيل ناصري پور از اهالي شهر درق با تحمل بيشترين زمان اسارت و گذشت 119 ماه از عمر با برکت خود در اردوگاه هاي عراق عنوان صبور ترين رزمنده خراسان شمالي را از آن خود کرده است.
وي که پس از 11 ماه حضور در جبهه هاي حق عليه باطل به اسارت نيروهاي بعثي عراق درآمده است و 10 سال اسارت را در کارنامه خدمت به نظام جمهوري اسلامي ايران دارد خاطراتي تلخ از دوران اسارت خود در اردوگاه هاي رماديه و الانبار عراق نقل مي کند.
بهداشت ضعيف در دوران اسارت
حاج اسماعيل ناصر پور در ابتداي خاطرات خود از دوران اسارت در اروگاه هاي عراق، بهداشت ضعيف اين اردوگاه ها را مطرح کرد و گفت عراقي ها در زمستان آب داغ در اختيار اسرا قرار نمي دادند و در بسياري از مواقع اسراي ايراني با آب سرد دوش مي گرفتند و حمام رفتن نيز هر ماه يا دوماه يکبار انجام مي شد.
وي مي گويد آزادگان ايراني با هوش و زکاوت خود توانسته بودند بعضي از مشکلات مربوط به آب گرم را با استفاده از ساخت المنت و قرار دادن آنها در ظروف آب سرد حل کنند که اين کار نيز در برخي مواقع با خطراتي همچون برق گرفتگي و يا متوجه شدن ماموران عراقي همراه بود.
اين آزاده مي افزايد در تابستان گرم عراق نيز آب سردي براي نوشيدن وجود نداشت و تنها منبع آب شرب، تانکر آبي بود که درحياط اردوگاه و در آفتاب داغ عراق قرار داشت و گاهي اوقات به حدي گرم بود که به هيچ عنوان قابل نوشيدن نبود.
کمتر اسيري امروز از بيماري اضطراب رنج نمي‌برد
وي مشکلات جسمي پيش آمده بعد از ضرب‌وشتم آزاگان را از ديگر مسائل مهم اسارت دانست و اظهار داشت: استفاده از مواد بي کيفيت در پخت غذاها و ايجاد عوارض شديد گوارشي از جمله اقدامات ضدانساني آنها بود که تعداد زيادي از بچه‌هاي آزاده کشورمان بر اثر اسهال خوني و کمبود آب بدن به شهادت رسيدند.
سالن مرگ
ناصري پور مي گويد در اردوگاه هاي عراق سالني عريض وجود داشت که اطراف آن را ماموران عراق پر کرده بودند و اسرا را پس از انتقال به آن مکان به شدت کتک مي زدند و پس از شکنجه هاي مختلف، اسراي ايراني را براي مدتي بدون آب و غذا در همان محل رها مي کردند.
وي مي گويد بساري از اسراي ايراني بخصوص جوانترها و زخمي هايي که توان ايستادگي در برابر شکنجه سنگين ماموران عراقي را نداشتند در سالن هاي مرگ اردوگاه هاي عراق به شهادت مي رسيدند.
اين يادگار دوران دفاع مقدس مي افزايد سخت ترين شکنجه دشمن پخش ترانه هاي عربي در محيط اردوگاه بخصوص در مناسبت هاي مذهبي و جلوگيري از خواندن نماز در آسايشگاه ها بود.
واصبِرْ و ماصبرُکَ إِلاّ بِاللّهِ ولاتَحَزنْ عَليهِم ولاَتکَ في ضَيقٍ مِمّا يمکُرون.
و صبر کن، و صبر تو جز به [توفيق] خدا نيست. و بر آنان اندوه مخور و بر آنچه نيرنگ مي کنند دل تنگ مدار. (سوره نحل ، ايه 127)